ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΤΑΥΛΑΝΔΗ
-----------------------------------------------------------------------
Οι
Γερμανοί γκρινιάζουνε και οι υπόλοιπες φυλές της υδρογείου λυπούνται τους
καημένους τους Έλληνες για την οικονομική κρίση που περνάνε. Αν γνώριζαν
πραγματικά την κοινωνική κρίση που βιώνει αυτός ο λαός, νομίζω ότι το
οικονομικό ζήτημα θα φαινόταν μάλλον μικρό.
Το
να ζει κανείς στο εξωτερικό κάνει την κατάσταση πιο εύκολα κατανοητή. Όποτε
έρχομαι στην Ελλάδα βρίσκω τους συμπατριώτες μου όλο και πιο μίζερους και
απογοητευένους. Οι σταγόνες αισιοδοξίας έχουν γίναι πιο σπάνιες και από τις σταγόνες
της βροχής τελευταία. Όχι άδικα φυσικά. Και τι δε βρίσκεται σε κρίση αυτή τη
στιγμή στην Ελλάδα? Οι δουλειές και τα οικονομικά γενικότερα που αγγίζουν το
χείλος της χρεωκοπίας; Οι οικογενειακές σχέσεις που μυρίζουνε μπαρούτι; Οι
ερωτικές σχέσεις ...( ποιες ερωτικές σχέσεις; ). Το φυσικό περιβάλλον που
συρρικνώνεται; Το άμεσο περιβάλλον που αποτελείται από τα γκριζωπά
αριστουργήματα του κιτς με τα οποία μας γέμισαν οι πολιτικοί μηχανικοί; ( οι
οποίοι πιέζονται από τους εργολάβους, οι οποίοι πιέζονται από τους αγοραστές).
Η λίστα είναι μακρά και το αποτέλεσμα των περιεχομένων της είναι απλά άγχος και
μιζέρια με όλα τα επακόλουθα.
Έρχεται
όμως μια στιγμή που και αυτός ο ταλαίπωρος ο Έλληνας, ακόμη και με τις λιακάδες
και τις παραλίες, τους μεζέδες και τις μουσικές, τα γήπεδα και τα καλαμπούρια,
δεν μπορεί άλλο να μασκαρέψει τη μιζέρια
του και αναγκάζεται να δει τη μαυρίλα που κρύβει μέσα του. Εκεί μπορεί να
υπάρξει μια στιγμή αλήθειας. Και εκεί είναι και το σταυροδρόμι.
Ο ένας δρόμος οδηγεί στο ψέμα. Αυτός ο δρόμος
είναι και ο πιο συνηθισμένος. Όλοι τον έχουμε ακολουθήσει άπειρες φορές. Όλοι
έχουμε βιώσει στιγμές πικράς και δυστυχίας που προτιμήσαμε να μην αντικρύσουμε
κατάματα, αλλά να τις καλύψουμε με ένα ωραίο αναισθητικό. Αυτό μπορεί να είναι
η σοκολάτα ιον αμυγδάλου, ένα τσιγάρο, ένα ουισκάκι, μια γκόμενα που πηδάμε που
και που, ένα μπινελίκι με κανένα ταξιτζή κλπ. Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά
παρά μόνο σε πιο πυκνό σκοτάδι.
Ο
άλλος δρόμος είναι ο δύσκολος δρόμος της αλήθειας. Εκεί πρέπει να πετάξεις τις
μάσκες και να δεις την πραγματικότητα όπως είναι. Το αποτέλεσμα θα είναι
σταδιακά λιγότερος φόβος και περισσότερο φως. Λιγότερο άγχος και περισσότερη
ζωή. Για να τον πάρει κανείς αυτό το δρόμο όμως χρειάζονται εργαλεία και αυτά ο
Έλληνας δεν τα έχει.
Άν
κανείς ζει σε κάποια από τις χώρες τις βόρειας Ευρώπης, έχει την τύχη να έχει
επιλογές. Καταρχήν, υπάρχει γενικότερη κατανόηση σχετικά με τα ψυχολογικά
θέματα. Ο εργοδότης σέβεται τον εργαζόμενο και μπορεί να του χορηγήσει άδεια
και να τον διευκολύνει όταν πρόκειται για ένα τέτοιο ζήτημα. Παράλληλα, το ίδιο
το κράτος προσφέρει βοήθεια δίνοντας τη δυνατότητα να βλέπει κανείς έναν
ψυχολόγο σε μόνιμη βάση και να λαμβάνει θεραπείες που θα τον βοηθήσουν να
βελτιώσει την κατάστασή του. Ακόμη υπάρχουν άπειρες μορφές θεραπείες, από
τρελές και παλαβές μέχρι λογικές και κατανοητές που μπορούν να παίξουν θετικό
ρόλο. Κάποια από αυτές μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια. Τέλος, η διακίνηση των
πνευματικών ιδεών και φιλοσοφιών είναι ελεύθερη και σεβαστή.
Αν
πάλι κανείς ζει σε μια χώρα της Ασίας, όπως η Ταυλάνδη, μπορεί να μην έχει όλες
τις ευκολίες της Δυτικής Ευρώπης αλλά έχει τα διδάγματα των ανατολικών
φιλοσοφιών που είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένες σε ό,τι αφορά την προσωπική
πνευματική ανάπτυξη και τη διαχείριση του ψυχικού πόνου. Μπορεί λοιπόν κανείς
να πάει σε ένα μοναστήρι όπου θα καθοδηγηθεί στην τέχνη του διαλογισμού και της
αυτογνωσίας.
Ο
ταλαίπωρος ο Έλληνας τι έχει; Σχεδόν τίποτα. Αν κάποιος ζει στην Αθήνα και έχει
το χρόνο και την οικονομική άνεση να πηγαίνει στον ψυχολόγο, κάτι μπορεί να
γίνει, αρκεί βέβαια να κολλήσει και ο συγκεκριμένος ψυχολόγος με τον
συγκεκριμένο ασθενή. Διαφορετικά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Οι εναλλακτικές
θεραπείες είναι ελάχιστες και μόνο στην Αθήνα για την ώρα. Ακόμη, η θρησκεία
μας δε βοηθάει. Αλλά ας σταθούμε λίγο σε αυτό το κεφάλαιο.
Από
την Τρίτη Δημοτικού μέχρι την Τρίτη Λυκείου (!) διδασκόμασταν θρησκευτικά στο
σχολείο. Τι μάθαμε εκτός από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και την ιστορία του Χριστού
που την ξέρει όλος ο κόσμος έτσι κι αλλιώς; Η θρησκεία μας καθοδηγεί πνευματικά
τον κόσμο; Μας είπανε ποτέ πώς να αναπτύξουμε το πνεύμα μας; Δυστυχώς όχι. Ο
Χριστιανισμός δε βοηθά να βρεις τον εαυτό σου και να ανακουφιστείς από τον
ψυχικό πόνο. Το μόνο που μάθαμε είναι ότι πρέπει να πιστεύουμε και ότι μόνο ο
θεός μας είναι αληθινός, εν αντιθέσει με τους θεούς των άλλων θρησκειών που
είναι μούφες. Όχι μόνο λοιπόν δε βοηθάει η θρησκεία μας, αλλά παρεμποδίζει και
την εισαγωγή νέων ιδεών, με το φόβο ότι μπορεί να βλάψουν την ίδια. Πρόσφατες
είναι οι συστάσεις της Εκκλησίας εναντίον της γιόγκα και του διαλογισμού.
Τι
κάνουμε λοιπόν; Τη λύση μας τη δίνει αυτό το ευλογημένο πράγμα που λέγεται
διαδίκτυο. Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, ας πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Ο
Έλληνας μπορεί μόνος του να βρει το γιατρικό του, αρκεί να αρχίσει να ψάχνεται.
Μάλλον, πρώτα πρέπει να βρει το θάρρος και να πει πέντε αλήθειες στον εαυτό του
σε σχέση με το τι ζωή ζει και το αν είναι ευτυχισμένος. Ύστερα, μπορεί να
αρχίσει να ψάχνει και να ρωτάει, να εκφράζεται και να μοιράζεται με άλλους
ανθρώπους τις εμπειρίες και τα συναισθήματά του.
Υπάρχουν
πολλές επιλογές, σε σημείο κουραστικό μάλιστα. Ο καθένας θα βρει αυτό που του
ταιριάζει. Προσωπικά πιστεύω ότι η λύση πρέπει να έχει χαρακτήρα πνευματικό και
να κατευθύνεται προς την αυτογνωσία. Για αυτό προτείνω το Βουδιστικό
Διαλογισμό. Ο λόγος που εστιάζω εκεί είναι πρώτον ότι είναι απολύτως συμβατός
με κάθε πίστη και φιλοσοφία, που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κανείς να
ασχοληθεί καν με το Βουδισμό προκειμένου να κάνει αυτό το διαλογισμό. Δεύτερο,
έχει καθαρά ψυχολογικό προσανατολισμό χωρίς να παρεκκλίνει προς πικάντικες
πνευματικές εμπειρίες που μπορεί να αποθαρρύνουν πολλούς δυτικούς. Τρίτον έχει
πολύ απλές αρχές και δεν απαιτεί οτιδήποτε άλλο από χρόνο και προσοχή.
Ακόμη
όμως και αν δεν είναι ο Βουδιστικός Διαλογισμός, το σημαντικό είναι να αρχίσει
κανείς να ψάχνεται. Ο Βούδας αφιέρωσε τη ζωή και τη διδασκαλία του πάνω στον
ανθρώπινο πόνο και στη διαχείρισή του, διότι ο πόνος είναι ένα διαχρονικό
πανανθρώπινο φαινόμενο που μας αφορά όλους. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να τον
πνίγουμε και να τον θάβουμε μέσα μας. Μπορούμε να τον θεραπεύσουμε. Η ζωή
μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από ό,τι ίσως νομίζουμε.
Καλή
τύχη σε όλους μας!
